Je bent niet de enige....
In het begin dacht ik dat ik de enige was wie dit overkwam. “Alle” andere mensen die gingen scheiden waren veel jonger en veel korter bij elkaar dan wij.
Maar toen ik mij er meer in ging verdiepen en mijn antennes richtte op lotgenoten kwamen er veel verhalen.
Verhalen die verassend veel leken op mijn verhaal in veel opzichten.
Dat heeft mij geholpen. Je voelt je minder een eenling, een uitzondering.
Maar deze verhalen kunnen je misschien ook wel verdrietiger maken dan je wellicht al bent.
Stop dan alsjeblieft direct met lezen. Dan ben je er - denk ik - (nog) niet aan toe.
Wanneer jij jouw verhaal ook hier wilt zien, of wilt reageren op deze verhalen, mail mij dan.
Uiteraard alles anoniem.
Je vindt mijn mailadres op de contact pagina.
Geef heel duidelijk aan dat je het goed vind dat ik jouw verhaal op mijn site plaats. Dan weet ik zeker dat je daarmee akkoord gaat.
Hallo, ik ben J. en heb twee zonen. Een van 22 en een van 20 jaar.
Begin april 2006 begon ik wat te merken aan mijn ex vrouw.
Kleine dingen, geen hand meer vast houden en dat soort kleine dingen.
Wij hadden in januari nog een vakantie geboekt naar Italie.
Het was half april dat ik haar een smsje stuurde met: "Schat hou je nog van mij?", ik kreeg een smsje terug met: "Natuurlijk hou ik nog van je.".
Een week later komt zij thuis, ik zei haar dat ik wat merkte aan haar, toen zei zij: "Dat klopt mijn gevoelens zijn over. Ik hou niet meer van je.".
Toen ik dat hoorde zakte de grond onder mijn voeten weg. Wij hebben het de kinderen verteld, zij begonnen beiden te huilen
en ik ook kon het niet geloven.
Wij waren 21 jaar getrouwd en hadden daarvoor 3 jaar samen gewoond.
Ik moest toen het huis verlaten en heb 2 maanden in een opvang tehuis gezeten.
Vandaar uit ben ik op kamers gaan wonen, ongeveer ander half jaar. Ik heb toen een huisje gekregen, dat was eerst wel fijn,
maar voelde mij daarna slecht worden.
Ik ben erg depressief geworden daarvoor ben ik nu nog onder behandeling. Ik heb 8 weken in een herstellingsoord gezeten,
het ging daarna wel iets beter, maar eenmaal weer thuis ging het weer niet goed.
Met mijn oudste zoon heb ik wel contact, maar met de jongste minder, die woont nog bij zijn moeder. Mijn oudste zoon woont op kamers.
Ik kan het nog niet geloven, ik heb heel veel moeite met het loslaten. Ik probeer alles te doen om er weer boven op te komen.
Soms gaat het wat beter, daarna weer slechter. Het zijn pieken en dalen. Het is heel moeilijk om door te zetten, ik doe het voor de kinderen.
Het overkomt ook mannen, maar mannen mogen niet huilen, nou ik heb heel veel gehuild en doe dat nu nog. Het houdt gewoon niet op.
Je zou toch denken na twee en half jaar moet het toch een keer beter gaan.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik vind het wel fijn dat deze site bestaat, herken uit de brieven van anderen een heleboel van mij zelf.
Je denkt dat je de enige bent die dat overkomt maar dat is niet waar daar haal je soms wel eens steun uit.
Ik hoop echt dat het met mij toch nog goed gaat komen, zal nog wat geduld moeten hebben.
Op mijn blog schrijf ik regelmatig over alle zaken rondom een scheiding. Over de verwerking, maar ook over praktische zaken.
Klik hier om naar mijn blog te gaan.
Over het einde van een relatie en scheiden is veel geschreven.
Op deze pagina staan een aantal boeken, films en artikelen die je misschien kunnen helpen.
Lees verder
Deze website heb ik in eerste instantie gemaakt voor vrouwen die, net als ik, na een langdurig huwelijk opeens te maken kregen met een ongewenste echtscheiding.
Voor hen voor wie, totaal onverwacht, de bodem uit hun leven geslagen werd.
Hoewel deze site voornamelijk gericht is op vrouwen weet ik inmiddels vanuit de vele reacties die ik heb gekregen, dat deze site ook hulp biedt aan mannen in dezelfde situatie.
En ook vrouwen die een veel kortere relatie achter de rug hebben blijken veel aan deze site te hebben.
Uiteindelijk maakt het niet uit of je nu man, vrouw, jong of oud bent, je gaat allemaal min of meer hetzelfde proces door.